သစၥာတရားအတြက္မီးအိမ္တစ္လံုးႏွင့္ခရီးထြက္ျခင္း

၁)
အရွင္…
သင္၏ ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္.. ငါ.. လိုက္ပါမည္ ။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကို ဆြဲယူ
ငါ့ကို… ထူပါ ။
ဟိုးမွာ…
ေသအံ့မူးမူးလူက
ေျမျပင္ေပၚက သူ႔အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ ။
ဒီမွာ…
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့ အဖိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ိဳးကို ရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ… ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း ။
စမ္းေရကို ငံု႔ေသာက္မွ
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကို ေတြ႕စြမ္းမလဲကြယ္ ။
အတၱဆိုင္းဘုတ္ကို
လည္မ်ိဳမွာ သံငုတ္နဲ႔ရိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာ ခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကို ေစာင့္ေနသည္ ။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႔ပင္ အိပ္၀ံ့ပါသလား ။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ ။
အေမွာင္က နက္၏
ၾကယ္က လက္မည္
ဤခရီး ေ၀းသလား
ငါ… ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ…။
၂)
ေႏြ..ေႏြ  မိုး..မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား ။
ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလ ေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ… ႏွင္းေတြ တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ ။
သဲကႏၱာရက
သဲေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႔ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္ ။
ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပရံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ ။
ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီစက္ ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ ။
ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္ၿပီး
ကၽြဲအုပ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပ်ာ္စရာမွ မဟုတ္ပဲကြယ္ ။
၁၂ ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား… ဆြဲေခၚ
ငါ… မေမြ႕ေပ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္..။
၃)
ငါသည္… တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏
ထို႔ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကို ခ်စ္ေလသည္ ။
မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ… ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏
အမွန္ကား…
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ ။
စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လိႈင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္ ။
ထိုေသာ… မေန႔က ငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ ။
ဤယေန႔… ငါ… သည္
မီးခိုးကဲ့သို႔ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ ။
ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏
ငါ့ကို ငါကအုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကို ငါလုပ္ရေပေတာ့မည္ ။
၄)
ဥပုသ္သည္ သီလက်ိဳးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္ ။
ငါတို႔သည္… လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာ ပါေလသည္ ။
ဟိုခ်ိဳး… သည္ေကြ႕
ခၽြတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရြ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏ ။
အပ္ခ်ည္ႏွင့္ ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္ရုပ္၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္ ။
အို… “လူသားအားလံုး ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား ။
သူတစ္ပါးကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခၽြတ္ဖယ္ရွားၾကပါ ။
နင္းလာေသာ ေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႔သဲေက်ာက္တို႔က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ။
၅)
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍ စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံ စူးၾကေလသည္ ။
စပါးေစ့ (၁၀၀)ႏွင့္
သင္ လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့ (၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္ ။
ဆင္ျဖဴေတာ္ မွီၿပီးေတာ့လည္း
ႀကံမစုပ္ ၾကပါႏွင့္
ႀကံေကၽြးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္း မျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္ ။
ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႔ မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလး ပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ ။
အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ ။
၀င္သက္ႏွင့္ ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္
ဒါ… ကမၻာအစရဲ႕
ပထမ သီအိုရီပဲျဖစ္သည္ ။
ငါကေတာ့ (ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စ ျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏ ။
၆)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္ရဦးမည္
ထို႔အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေႃခြခ်ပစ္ရမည္ ။
လက္သီးဆုပ္ျခင္း….. ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႔ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္ ။
တစ္ခါက
ဤလက္တို႔ အလံလုခဲ့ၾက၏
ထို… ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း ။
ငါ့ရိပ္ၿမံဳကို
ရုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္ ။
မာနကို ေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ.. ကန္ေတာ့ပါအံ့
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၱာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္…။
၇)
(ေလာကႀကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလိႈက္စား
ပို၍… နိမ့္၀င္သြားတတ္၏ ။)
ၾကက္ေျခခတ္… ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏ ။
ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကို ပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွ လူမ်ား
ငါ့ကို တြန္း၍ေက်ာ္သြား၏ ။
ထို႔ေနာက္…
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္…
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏ ။
ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႔ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႔
ေန႔ေတြ ညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ။
သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႔ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္ တိုးပါေစ ။
သူႁကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္က ဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာ ဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ပါေစ ။
၈)
ငိုေႁကြးဖို႔အတြက္
အသက္၀င္လာေသာ လူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတိုက္ ရယ္ေမာေနၾကသည္ ။
ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ေစာင့္စား
သက္တမ္းကၽြံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြာ၍ စားလိမ့္မည္ ။
ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမွာက္ လက္ေျမွက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္ ။
တုတ္ေကာက္မရွိသူ… ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ…
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက ။
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕ရုပ္သားေကာင္
မုဆိုးလို ျပန္ေလွာင္သည့္
ေမွာ္ရံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေႁကြအံေခါက္ေနသည္ ။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ညွိဳ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏ ။
ထိုသို႔ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကို အိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ… ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ ။
၉)
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခြဲ ေလကိုဆြဲျဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္ ။
ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႔သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရဦးေတာ့မည္ ။
ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ… မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ… ယံုရေတာ့မည္ေလာ ။
အစိုးမရေသာ
ေလာက၏ နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႔က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး… နီး… နီး၍လာခဲ့ၿပီ ။
မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္ရံု
ၿခံဳလို႔မလံုပါဘူးကြယ္ ။
တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီး ဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့…
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္ ။
ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တိုးဖြတိုးညွင္း
အို… အရွင္…
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ ။
၁၀)
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား ။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား ။
လူသားတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ျဖစ္သင့္သည္ ။
အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႔၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တိုင္တို႔
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႔
ငါတို႔ ေနသြားရမည္ ။
အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႔ကိုပင္ ေခြညႊတ္ေစေတာ့၏ ။
ဓမၼေတးကို
ေသြးအစက္စက္တိုင္ေအာင္ ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ .. ၾကားေနရ၏ ။
ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏ ။
ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ .. ျမတ္ေသာ ငါ့ … အရွင္ ။ ။
(ဗုဒၶ … သို႔)
တာရာမင္းေ၀