ညီမေလး ေစ်းေကာင္းရပါေစ
ေဆာရီးပဲ ညီမေလး …
ကိုယ္ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူး။
မင္းအေမ ေနမေကာင္းတာ
မင္းေမာင္ေလး ညီမေလးေတြ ေက်ာင္းစားရိတ္လိုေနတာ
မင္းကိုယ္တိုင္အတြက္ ေရာင္းပန္းလွဖို႔၊ ေစ်းကြက္ဝင္ဖို႔
ပါတိတ္၊ သရီးစတပ္၊ မီနီစကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ၊ ေအာ္ဒီကလံုး
ကိုယ္မတတ္နိုင္ဘူးကြဲ႔
မင္းတို႔က မပဋာဆိုရင္ ကိုယ္လည္းပဲ ေမာင္ဒါသပါကြယ္။
ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းရဲ႕ ဘုရားေပး လယ္တပြဲ
ႏွမ္းပဲစိုက္စိုက္၊ ဘူးပဲပ်ဳိးပ်ဳိး
ေႏြစပါး၊ မိုးစပါးနဲ႔ သီးထပ္သီးညႇပ္
မျပတ္တမ္းစိုက္လည္း
ကိုယ့္မွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာဖိုးမရွိ
ဟိုေကာင္ေတြဆီမွာေတာ့ အာသာငမ္းငမ္း အၾကည့္ေတြ
ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္
ဒါကိုေတာ့ မင္းလည္းသိတယ္၊ ကိုယ္လည္းအသိပဲ။
ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းဟာ ႏႈတ္မေစာင့္ေသာ လိပ္မေလး ဆိုပါေတာ့
ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕
မင္းအတြက္ မီးဖိုေနၾကၿပီ
အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ မင္းလက္ကေလးေတြ
ႏြမ္းဖတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
ေခြၽးစီးေၾကာင္းေလးနဲ႔ အနားသတ္ထားရွာတဲ့
မင္းရဲ႕ ပါးကြက္ပါးေလး
အဲဒါေလးကလည္း သစၥာတပါးပဲေပါ့
မင္းလိုအပ္ေနတဲ့ ထမင္းတနပ္အတြက္
မဲေမွာင္ေနတဲ့ မင္းရဲ႕ မနက္ျဖန္ေလးေတြကို
ေစ်းကြက္တင္ေခ်ဦး ညီမေလး။
မင္းအျပံဳးေလးေတြကို သူတို႔မွတ္တမ္းတင္လိမ့္မယ္
တခဏတာအတြက္ အသျပာရွိေပမယ့္
အရွက္သိကၡာ တေရြးသားမွွ်မရွိရွာတဲ့ လူ႔ငႏြားေတြ
ေရနစ္ေနတဲ့ ေကာက္႐ိုးေလး မင္းကို
နိုကီရာ၊ ဆိုနီအဲရစ္ဆင္၊ ပင္နာဆိုးနစ္တို႔နဲ႔
ဝါးကူထိုးလိမ့္မယ္ စိတ္ခ်။
ဒီေကာင္ေတြမွာ ဘုရားရွိခ်င္ရွိမယ္
တရားေတာ့ ရွိမွာမဟုတ္ဖူး၊
ဒီေကာင္ေတြမွာ ကားရွိရင္ရွိမယ္
ေမတၱာထားဖို႔ ေတြးေခၚတတ္မယ္မထင္ဖူး၊
ဒီေကာင္ေတြဟာ ႏြားေတြ။
ဟုတ္တယ္ ႏြားေတြကြဲ႔
မင္းသိခ်င္မွ သိမယ္။
ဟိုစာမ်က္ႏွာမွာ၊ ဒီစာမ်က္ႏွာမွာ
(ေဟ့ … ေဟး…. ေဟာဒီမွာ ျမန္မာေဟ့ …)
အဲဒီလို မစားရ ဝခမန္း ေႂကြးေၾကာ္
လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီခဲ့တဲ့ သူတို႔စာရိတၳေတြကို ထုတ္ႂကြားၾကတယ္။
ေဆာရီးပဲ ညီမေလး …
ကိုယ္လည္း ရင္နာရပါတယ္
မင္းတို႔ဘဝေလးေတြအတြက္ေရာ
သူမ်ားဆီမွာ ကြၽန္ခံ
ကိုယ့္အိမ္ေတာင္ ကိုယ္မျပန္ႏုိင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ေရာေပါ့။
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ္တို႔ေျပာခဲ့တယ္ (တဘက္ႏုိင္ငံေတြကိုေပါ့)
( .. ) ႏိုင္ငံ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ …။
ခုမ်ား ၾကည့္စမ္း … မင္းတို႔ေလးေတြေလ …
မဲေဆာက္မွာ၊ မယ္ဆိုင္မွာ၊ ဘီေကေကမွာ၊ ၾကယ္ေဂါင္ေရႊလီမွာ
သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရ၊ သတင္းေတြမွာ ၾကားရေတာ့
အပိုမေျပာဘူး ညီမေလးတို႔
ကိုယ္ မ်က္ရည္ဝဲတယ္။
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာက ကိုကိုေတြကေတာင္
မင္းတို႔ကို ဘိုင္စကုပ္ထဲ ထည့္ေသးတာပဲ …
အင္း … … … … … …
ဖဦးထုပ္ေတြ၊ နငယ္ေတြ၊ ဘကုန္းေတြ
ကိုယ့္ကို ဝိုင္းေျပာၾက
အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾက
ေဟ့ … အဲဒါ ဘီ႐ုမာ ေဟ့ …။ ဘီ႐ုမာ ခ်ယ္နယ္ေဟ့ …။
ေတာက္! ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာဖို႔ေကာင္းလဲ
မိုးက်ေရႊကိုယ္၊ တိုလီမိုလီ၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း၊ ေပါသြပ္၊
ဒီေကာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြက လင္ခ့္ေပးလိုက္တာလဲ
မင္းတို႔အထင္ႀကီးတဲ့ ေရႊကိုကိုေတြေပါ့။
(ေဟ့ … ဘီ႐ုမာ ဘယ္ေစ်းလဲ) အဲဒီလိုမ်ား အေမးခံရရင္ေလ
အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ ေဒါသပုန္ထရတယ္
လူသတ္ခ်င္လာတယ္။
မင္း အထင္ႀကီးတဲ့ ကိုကိုေတြလည္း
ဗမာကားေဟ့ … ဆိုတာနဲ႔
လွ်ာတသပ္သပ္၊ ပါးစပ္တျပင္ျပင္
သြားရည္ ေငါက္ေတာက္က်
ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္
ဖန္သားျပင္ေရွ႕ အခန္႔သားထိုင္
ဇာတိပုညဂုဏ္မာနေဟ့ … ဆိုၿပီး
ဝံသာနုရကၡိတတရား လက္ကိုင္ထားခ်င္ၾကတယ္။
မင္းတို႔ေလးေတြကို
ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထိုး
အျပစ္ေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ေတြ
သူတို႔ကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သန္႔စင္ၾကလို႔တုန္း
ေဟ့ ဒီမွာ … ကိုယ္ေျပာမယ္ ညီမေလး
ေစ်းကြက္ဝယ္လိုအားေၾကာင့္ ေရာင္းကုန္ဆိုတာ ရွိေနတာ
သူတို႔ေတြ ေတာင္းဆိုေနတာ
သူတို႔ေတြ ေလာကအလွကို ဖ်က္ဆီးေနတာ
မင္းတေယာက္ထဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
မင္းကို အင္တာနက္ေပၚပို႔လိမ့္မယ္
သူတို႔မို႔ အရွက္မရွိ (ဘယ္ရွိပါ့မလဲ)
သူတို႔မ်က္ႏွာေလးမ်ားက်ေတာ့ ေပၚမွာေၾကာက္တတ္လိုက္တာ
ဟိုတယ္ေတြမွာ ကလပ္ေတြမွာ ေနာက္ဆံုး ဖိုရမ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ
ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာၾကလိမ့္မယ္။
ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းရဲ႕ လက္ကေလးေတြကို ပုခက္မလႊဲခင္
မာဆတ္က ကိုယ္ေရႊကိုယ္မ်ိဴးေတြကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေခ်ဦး
သတိေတာ့ထားကြဲ႔
ဒီေခတ္က နည္းပညာေခတ္ႀကီး
ကင္မရာေတြ အနီးအေဝး
ေစ်းႀကီးေပး ဝယ္ကိုင္လို႔ရၿပီ။
ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
ေရႊအိုေရာင္ညေနခင္းေတြမွာ မင္းဘဝကို ေရာင္းေစ်းတင္ေပါ့
မင္းေၾကာက္တဲ့ မနက္ျဖန္အတြက္
ဟိုတယ္တခုခုမွာ ကြၽဲ႐ိုင္းအခ်ိဳရည္
တခါသံုးဆပ္ျပာ၊ ေငြျခည္ေရာင္ ေရခဲေသတၱာ
ညလယ္စာ မွာစားရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ဦးေပါ့။
အထည္ခ်ဳပ္ေတြ ပိတ္တာ …
ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးတာ …
ေငြႏွစ္ေသာင္းအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တာ …
အရပ္ထဲမယ္ ကိုယ္ေလး ေခါင္းေလးေတာင္ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ မလႈပ္ဝံံ့တာ …
အားလံုးဟာ စက္ဝိုင္းတခုပါပဲကြယ္
မင္းအျပစ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။
မင္းတို႔လည္း မင္းတို႔ နိုင္တဲ့ဝန္ ထမ္းေနရတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သိုးမည္းအုပ္ႀကီးထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ပါ ညီမေလးတို႔ရယ္။
မင္းတို႔ ကိုယ္စီ ဒုလႅဘတခုစီရွိတယ္
မင္းတို႔ဟာ ငွက္ကေလးေတြေပမယ့္ မင္းတို႔မွာ ဝမ္းေရးရွိတယ္
မင္းတို႔မွာ အနာဂတ္ကိုယ္စီရွိတယ္
မင္းတို႔မွာ ဘဝသစ္ေတြ ရွိေနမယ္
ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ဟာ …
မင္းတို႔ဟာ ျမန္မာမေလးေတြျဖစ္တယ္။
ေဆာရီးပါ ညီမေလးရယ္ …
ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး
မင္းတို႔ခရီးမွာ ထီးမိုးမေပးႏိုင္ဘူး
ေလွာ္တက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ဝင္မကူေပးႏိုင္ဘူး
ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ တခုပဲ
တခုထဲပါပဲ ညီမေလးတို႔ရယ္ …။
မင္းတို႔ေလးေတြ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚပါသြားတဲ့အခိုက္
ကိုယ့္မ်က္ႏွာ မင္းတို႔မျမင္ေအာင္ ငံု႔
ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကို နာနာဖိကိုက္
ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေဆာရီးပါ ညီမေလးတို႔ေရ …။ ။
မားဆုိး
၁၄၊ မတ္၊ ၂၀၁၀
(၁)
ေက်ာက္ဂူထဲက
တစ္လွမ္းခ်င္းထြက္လာတဲ့
ေၾကး၀ါေရာင္ ၿခေသၤ့ တစ္ေကာင္လိုပဲ
၁၉၉၁ ရဲ့ ဒီဇင္ဘာ(၁၀)ရက္ ဟာ
ေနၿခည္မွ်င္စ ေတြကို လည္ဆံေမႊးလို ခါခ်ရင္း
လူ ့ေလာကထဲ တိုး၀င္လာခဲ့ၿပီ ။
ဖက္ဆစ္ကလည္း
သူ ့ဖိနပ္ကို က်စ္တဲ့ၾကိဳးနဲ့
ငါတို႔ကို စီးမိုးတုပ္ခတ္
ဘီလူး အိမ္မက္မွာ
ညေတြ နက္ၿပီးရင္း နက္ခဲ့ၿပီ ။
ငါတို႔ရဲ့ေတာ္လွန္ႏုိင္ငံ ဟာ
အာရွရဲ့ ုမုတ္သုန္စီးေၾကာင္းေအာက္မွာ
စစ္ခေမာက္တစ္လံုး ေမွာက္ထားသလို
မီးခိုးညိဳေတြ အူထြက္
အဲ့ဒီအထဲကမွ ငါက အားယူ ႏုိးထလွ်က္ေပါ့ ။
ဒီေန႔ဟာ
သံလြင္ခက္ေတြ သက္၀င္မဲ့ေန့
ရာဇ၀င္မွာ ေရႊလို စင္ၾကယ္တဲ့ ေန႔ပါပဲ။
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေမႊးၿမသင္းရီ
ငါ့ႏုိင္ငံ မွာ လင္းပေစြးနီ
ငါတို႔ ခ်စ္ေသာ
အို … ေအာင္ဆန္းႏွင္းဆီ ။
(၂)
ဘုန္းၾကီးသဃၤန္း ေတြကို ခ်ြတ္ၿပီး
လူေသပတ္တဲ့ အ၀တ္လုပ္သူေတြက
ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာ ကို
ေသနတ္အိတ္ထဲက ထုတ္ၾကည့္ေနေလရဲ ့။
အရိုးနဲ႔ ေဆာက္တဲ့ အုတ္ဂူမွာ
ယမ္းေငြ႔ ေသြးၿမဴေတြ အံု ့ဆိုင္း
သည္ေၿမကို ရိုင္းေအာင္ လုပ္ရက္ၾကတယ္
ေဟး… ပြင့္စမ္း ေ၀စမ္း ရဲရင့္စမ္း
ငါတို႔ ခ်စ္ေသာ ေအာင္ဆန္းႏွင္းဆီ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကို ၿမတ္ႏုိးသူ က
သံခ်ပ္ကာ အကၤ် ီ ၀တ္ထားသင့္ သလား
သားသတ္သမားနဲ႔ ဘုရားသခင္ ကို ငါေမးခ်င္တယ္ ။
ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္
သူသတ္ကုန္းမွာ
ငါလိုရာသာ ေတာင္းခြင့္ရရင္
မင္းတို႔ ဘုရင္ နဲ႔ စီးခ်င္းထိုးခ်င္လို ့ပဲ
ငါေၿပာမိလိမ့္မယ္ ။
ဒါေတာ္လွန္ေရး
ေတာ္လွန္ေရး မွာ ေအးစက္မွုန္၀ါး
ေအာင္ဆန္းႏွင္းဆီ ေန ့ မ်ား
ေအာင္ဆန္း ႏွင္းဆီ ည မ်ား
ၿပည္သူၾကားမွာ လြင့္ပါးလႈပ္ခတ္
အနာဂတ္ မိုးၾကီး ရြာေတာ့မယ္ ကြယ္ ။
(၃)
ဒီကဗ်ာကို ငါေရးတာ
သူမ အတြက္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔တင္ဆက္တာ မဟုတ္ဘူး
ေတာ္လွန္ေရး ကို
အာဇာနည္ကုန္းေပၚ က
တက္အေလးၿပဳတာပဲ ၿဖစ္တယ္ ။
ငါၿပန္စဥ္းစားရင္
မိခင္ရဲ့ မ်က္ႏွာမွာ
ဓါးခုတ္ရာ အမာရြတ္ ကိုေတြ႔ရသလိုပဲ
အသည္းနာလြန္းလွတယ္ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေစာင္းၾကိဳးနဲ ့ ဟိုးအေ၀းက စစ္ခရာ
ေလာကမွာ ဘယ္သူ လင္းၿပာေစမလဲ
ဆက္ေလွ်ာက္
ဆက္ၾကိဳးစား
အမွန္တရားဆိုတာ ဘယ္သူမွ အလကားမရဘူး။
ေလွ်ာက္ရဲသူအတြက္ လမ္းဆိုတာ
မနက္ဖန္ ေနထြက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ရွိတယ္ ။
ေၾကာက္တဲ့သူ လက္နက္ခ်စတမ္းဆိုရင္
ငါေရးတဲ ့ ဒီႏွင္းဆီပန္းကဗ်ာ ဟာ ဓါးၿဖစ္လာလိမ့္မယ္
ထက္ၿမစိမ္း၀င္း
သတိၱအဆင္းတို႔ လြမ္းၿခံဳ
အေရွ့ စူးစူး ေရာင္ၿခည္ခူးဖို့
ငါတို႔ အားလံုး ဦးလည္မသုန္
ငါတို႔ အားလံုး ဦးလည္မသုန္
ငါတို႔ အားလံုး ဦးလည္မသုန္။ ။
ေ႐ႊဘုန္းလူ (ခ)ခ်စ္ညီညီ(ခ)တာရာမင္းေ၀ (ဒီဇင္ဘာ၊၁၉၉၁
တြင္ ေထာင္တြင္းေရးစပ္ခဲ့သည္) (၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား)
ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္(၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား) မွ ျပန္လည္ေဖၚထုတ္သည္။
သစၥာတရားအတြက္မီးအိမ္တစ္လံုးႏွင့္ခရီးထြက္ျခင္း
၁)
အရွင္…
သင္၏ ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္.. ငါ.. လိုက္ပါမည္ ။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကို ဆြဲယူ
ငါ့ကို… ထူပါ ။
ဟိုးမွာ…
ေသအံ့မူးမူးလူက
ေျမျပင္ေပၚက သူ႔အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ ။
ဒီမွာ…
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့ အဖိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ိဳးကို ရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ… ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း ။
စမ္းေရကို ငံု႔ေသာက္မွ
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကို ေတြ႕စြမ္းမလဲကြယ္ ။
အတၱဆိုင္းဘုတ္ကို
လည္မ်ိဳမွာ သံငုတ္နဲ႔ရိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာ ခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကို ေစာင့္ေနသည္ ။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႔ပင္ အိပ္၀ံ့ပါသလား ။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ ။
အေမွာင္က နက္၏
ၾကယ္က လက္မည္
ဤခရီး ေ၀းသလား
ငါ… ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ…။
၂)
ေႏြ..ေႏြ မိုး..မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား ။
ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလ ေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ… ႏွင္းေတြ တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ ။
သဲကႏၱာရက
သဲေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႔ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္ ။
ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပရံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ ။
ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီစက္ ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ ။
ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္ၿပီး
ကၽြဲအုပ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပ်ာ္စရာမွ မဟုတ္ပဲကြယ္ ။
၁၂ ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား… ဆြဲေခၚ
ငါ… မေမြ႕ေပ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္..။
၃)
ငါသည္… တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏
ထို႔ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကို ခ်စ္ေလသည္ ။
မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ… ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏
အမွန္ကား…
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ ။
စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လိႈင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္ ။
ထိုေသာ… မေန႔က ငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ ။
ဤယေန႔… ငါ… သည္
မီးခိုးကဲ့သို႔ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ ။
ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏
ငါ့ကို ငါကအုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကို ငါလုပ္ရေပေတာ့မည္ ။
၄)
ဥပုသ္သည္ သီလက်ိဳးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္ ။
ငါတို႔သည္… လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာ ပါေလသည္ ။
ဟိုခ်ိဳး… သည္ေကြ႕
ခၽြတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရြ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏ ။
အပ္ခ်ည္ႏွင့္ ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္ရုပ္၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္ ။
အို… “လူသားအားလံုး ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား ။
သူတစ္ပါးကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခၽြတ္ဖယ္ရွားၾကပါ ။
နင္းလာေသာ ေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႔သဲေက်ာက္တို႔က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ။
၅)
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍ စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံ စူးၾကေလသည္ ။
စပါးေစ့ (၁၀၀)ႏွင့္
သင္ လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့ (၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္ ။
ဆင္ျဖဴေတာ္ မွီၿပီးေတာ့လည္း
ႀကံမစုပ္ ၾကပါႏွင့္
ႀကံေကၽြးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္း မျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္ ။
ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႔ မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလး ပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ ။
အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ ။
၀င္သက္ႏွင့္ ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္
ဒါ… ကမၻာအစရဲ႕
ပထမ သီအိုရီပဲျဖစ္သည္ ။
ငါကေတာ့ (ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စ ျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏ ။
၆)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္ရဦးမည္
ထို႔အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေႃခြခ်ပစ္ရမည္ ။
လက္သီးဆုပ္ျခင္း….. ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႔ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္ ။
တစ္ခါက
ဤလက္တို႔ အလံလုခဲ့ၾက၏
ထို… ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း ။
ငါ့ရိပ္ၿမံဳကို
ရုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္ ။
မာနကို ေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ.. ကန္ေတာ့ပါအံ့
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၱာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္…။
၇)
(ေလာကႀကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလိႈက္စား
ပို၍… နိမ့္၀င္သြားတတ္၏ ။)
ၾကက္ေျခခတ္… ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏ ။
ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကို ပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွ လူမ်ား
ငါ့ကို တြန္း၍ေက်ာ္သြား၏ ။
ထို႔ေနာက္…
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္…
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏ ။
ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႔ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႔
ေန႔ေတြ ညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ။
သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႔ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္ တိုးပါေစ ။
သူႁကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္က ဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာ ဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ပါေစ ။
၈)
ငိုေႁကြးဖို႔အတြက္
အသက္၀င္လာေသာ လူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတိုက္ ရယ္ေမာေနၾကသည္ ။
ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ေစာင့္စား
သက္တမ္းကၽြံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြာ၍ စားလိမ့္မည္ ။
ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမွာက္ လက္ေျမွက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္ ။
တုတ္ေကာက္မရွိသူ… ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ…
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက ။
တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕ရုပ္သားေကာင္
မုဆိုးလို ျပန္ေလွာင္သည့္
ေမွာ္ရံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေႁကြအံေခါက္ေနသည္ ။
မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ညွိဳ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏ ။
ထိုသို႔ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကို အိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ… ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ ။
၉)
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခြဲ ေလကိုဆြဲျဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္ ။
ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႔သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရဦးေတာ့မည္ ။
ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ… မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ… ယံုရေတာ့မည္ေလာ ။
အစိုးမရေသာ
ေလာက၏ နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႔က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး… နီး… နီး၍လာခဲ့ၿပီ ။
မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္ရံု
ၿခံဳလို႔မလံုပါဘူးကြယ္ ။
တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီး ဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့…
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္ ။
ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တိုးဖြတိုးညွင္း
အို… အရွင္…
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ ။
၁၀)
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား ။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား ။
လူသားတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ျဖစ္သင့္သည္ ။
အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႔၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တိုင္တို႔
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႔
ငါတို႔ ေနသြားရမည္ ။
အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႔ကိုပင္ ေခြညႊတ္ေစေတာ့၏ ။
ဓမၼေတးကို
ေသြးအစက္စက္တိုင္ေအာင္ ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ .. ၾကားေနရ၏ ။
ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏ ။
ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ .. ျမတ္ေသာ ငါ့ … အရွင္ ။ ။
(ဗုဒၶ … သို႔)
တာရာမင္းေ၀
