အေမ….
အေမ့ကို မင္ဒဲလားကေျပာတယ္
သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီကို နံရံေတြၾကားထဲကပဲ
တည္ေဆာက္လာရတာတဲ့
အေမ့ကို ကင္ေဒးဂ်ဳံကေျပာတယ္
သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီကို ေသနတ္ေျပာင္းေတြေရွ႕မွာပဲ
ရင္းယူလာခဲ့ရတာတဲ့
အေမ့ကို လားမားႀကီးကေျပာတယ္
သူတို႔လည္း ဒီမိုကေရစီကို ဖိႏွိပ္မႈေတြေအာက္မွာ
က်င္ယူေနရတုန္းပါတဲ့
အေမ….
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ကိုေကာ့ထားလိုက္တယ္
ရန္ကုန္မွာ
ေထာင္နံရံ၊ ေသနတ္ေျပာင္း၊ ဖိႏွိပ္မႈ …
ဘာကိုမွ ဂရုမျပဳတဲ့
ငါတို႔ “အေမ” ရိွတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ လက္သီးကိုဆုပ္ထားလိုက္တယ္
ရန္ကုန္မွာ
လူသန္းေျခာက္ဆယ္အတြက္
ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႔ ေပးဆပ္ထားတဲ့
ငါတို႔ “အေမ” ရိွတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကိုေမာ့ထားလိုက္တယ္
ရန္ကုန္မွာ
ကမာၻ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ
အေလးဂရုျပဳရတဲ့
ငါတို႔ “အေမ” ရိွတယ္လို႔
ဒါေပမယ့္ အေမ…
ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေမ မေၾကာက္တဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းကို
ေၾကာက္တဲ့ အေမ့သားေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေမ မုန္းတဲ့ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔
အသားက်ေနတဲ့ အေမ့သမီးေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔က
ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ီးမိုက္ေတြပါ အေမ
ဒီလူေတြက….
အေမ့ရင္ကို ေလးေစတဲ့အခါ
အေမ့ေသြးကို ေအးေစတဲ့အခါ
အေမ့နားကို ခါးေစတဲ့အခါ
အေမ ခြင့္မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႔ အေမ …
(ေမာင္ပြတ္)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းဆုံလား လမ္းဆုံးလား မသိတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကုိေရာက္ေနပါတယ္…
ရင္ေလးဖြယ္ရာ မနက္ၿဖန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ရမလည္း…
မိန္းမတစ္ေယာက္က လူသန္းေၿခာက္ဆယ္အတြက္ တရားမွ်တမႈကုိ သူအေပၚက်ေရာက္လာတဲ့
မတရားမႈေတြနဲ႔ ခါးစည္းခံေပးေနပါတယ္…
တရားမွ်တမႈကုိ မက်င့္သုံးပဲ ဒီမုိကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ ဟာသကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိနားနဲ႔ ယုံရမလည္း… ကဗ်ာေရးခဲတဲ့ ကုိပြတ္ရဲ႕ကဗ်ာဟာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပ်က္ကြက္မႈကုိ ေဖာ္ၿပေနပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္
ဒီမုိကေရဆီကုိ မက်င႔္သုံးပဲနဲ႔ေတာ့ တရားမွ်တာမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရရွိႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး…။
ကဗ်ာအတြက္ေက်းဇူးပါ ကုိပြတ္ေရ….။
No comments:
Post a Comment