မွတ္ထားပါ

တေန႔တြင္ ျမိဳ႕တြင္အလုပ္လုပ္ေနေသာ သမီးက မိမိ၏ခင္ပြန္းေလာင္းကိုမိတ္ဆက္ရန္အတြက္ ရြာသို႔ေခၚလာေလသည္။ အိမ္သို႔ေရာက္၍ မိတ္ဆက္ေပးေသာအခါ ျမိဳ႕သားမ်ားကို အထင္မၾကီးေသာ ေယာကၡမေလာင္းၾကီးက သေဘာမက်ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔တြင္ ပညာျပလိုသျဖင့္ ‘‘ မင္း ကဏာန္းဖမ္းတတ္သလားကြ ’’ ျမိဳ႕သားမွာလည္း မ်က္ႏွာရလိုေဇာျဖင့္ ‘‘ ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဖမ္းတတ္ပါတယ္ ’’ ၊ ‘‘ ေအး ၊ လာ လာ ဒါဆိုရင္ဖမ္းျပစမ္းကြာ ’’ ဟုဆိုကာ ရြာေနာက္ဖက္ ေခ်ာင္းကမ္းနား သို႔ေခၚသြားေလသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ ကဏာန္းတစ္ေကာင္ေတြ႔ သျဖင့္ ‘‘ကဲ၊ အဲဒီ ကဏာန္းကို ရေအာင္ဖမ္းစမ္းကြာ ’’ ။ ျမိဳ႕သားမွာ မ်က္ႏွာရလိုသျဖင့္သာ ဖမ္းတတ္သည္ဟုေျပာရကာ မဖမ္းတတ္ ဖမ္းတတ္ျဖင့္ လိုက္၍ဖမ္းေလသည္။ ္ခဏအၾကာတြင္ ကဏာန္းကိုမိသျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ေကာက္ကိုင္လိုက္္ရာ ကဏာန္းက သူ၏လက္မျဖင့္ လက္ကိုညွပ္ေလသည္။ထိုအခါ နာသျဖင့္လက္ကို ခါယမ္းလိုက္ရာ ကဏာန္းမွာ လက္မျပဳတ္၍ ေအာက္ကိုက်သြားသည္။ ထိုအခါ ေယာကၡမေလာင္းၾကီးက ‘‘ ဟာကြာ၊ မင္းကလဲ ရခါနီးမွ ျပန္ဖမ္း၊ ျပန္ဖမ္း ’’ ဟုဆိုေလသည္။ ျမိဳ႕သားမွာ လက္တြင္ညွပ္မိေနေသာ လက္မကိုခြာ၍ ထပ္ဖမ္းျပန္သည္။ ထိုအခါလည္း က်န္ရွိေသာလက္မႏွင့္ အညွပ္ခံရျပန္သည္။ ပထမနည္းအတိုင္း လက္ကိုခါလိုက္ရာ ကဏာန္းလက္မျပဳတ္၍ က်သြားျပန္သည္။ ထိုအခါမွ ေယာကၡမေလာင္းၾကီးက ‘‘ ေအး၊ မွတ္ထားကြ ။ ကဏာန္းဆိုတာ ဒီလိုဖမ္းရတယ္ ’’ ဟုဆိုကာ ညွပ္ရန္လက္မ မရွိေသာ ကဏာန္းအားေကာက္၍ ဖမ္းျပလိုက္ေလသည္။