စက္တင္ဘာ ကမာၻမေၾက
ေရႊ၀ါေရာင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို႔ရဲ႕
ေသြးေရာင္လႊမ္း သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ
တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ အေမ …
ဒါေပမယ့္
သားတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့
လမ္းမေပၚက ေသြးစက္ေတြ၊
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း တရားေတြ၊ ယမ္းေငြ႔ေ၀ေနတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ၊
ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံေတ ြ၊ က်ည္ဆန္ရာ ဗရပြနဲ႔ အေလာင္းေတြ
ေခါင္းကိုေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ေ႔႐ွကို တလွမ္းျခင္း တက္လာေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ
ယုတ္ရင္႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြ၊
ဒါေတြဟာ ကမာၻတည္သေ႐ြ႕
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရတဲ့ ပုံရိပ္ေတြပါ အေမ။
ဒီမိုကေရစီ အတြက္
လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္
အမွန္တရား အတြက္
တန္းတူညီမွ်ရွိေရး အတြက္
“လူအျခင္းျခင္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ”
ေမတၱာသံ ေအးေအးေလး ရြတ္ဆိုလို႔
သားတို႔အေပၚ ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ နင္းထားတဲ့
စစ္ဖိနပ္ေတြကို တြန္းဖယ္ဖို႔
ေတာင္းဆိုခဲ့ ၾကတာေလ။
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြေပၚက
ဗုဒၶရဲ႕ သားေတာ္
ျမင့္ျမတ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက စလို႔
လမ္းမေတြေပၚဆင္း
ကတၱရာ အရည္ေပ်ာ္လုလု
ေနမင္းရဲ႕ အပူရွိန္ေအာက္က လမ္းေတြကို
ေျခဗလာေတြနဲ႔ နင္းလို႔၊
၂၅.၉.၂၀၀၇
ေရႊတိဂုံဘုရား ေျခေတာ္ရင္းက
စုေ၀းေနတဲ့ သံဃာထုေ႔႐ွ
“ေဟး” ကနဲဆို တခ်က္ၾကား
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေဒါင္းအလံ ငြားငြား စြင့္စြင့္
အဲ့ဒါ ေက်ာင္းသား
ျပည့္သူ႔အေရး ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးတဲ့
ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသား။
စာသင္ခန္းမေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔
ကိုယ့္ ၀ိဉာဥ္ကိုယ္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္
အ႐ြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေသနတ္ေျပာင္း၀ေတြဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လွမ္း
ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းမငိုက္စတမ္း ခ်ီတက္ေနတာ
အေမ ခဏခဏ ဆုံးမေနရတဲ့
ေဟးေလး၀ါးလား အေမ့သားေတြ အေမ၊
ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား၊ ေပါ့ေပါ့သြားေပမယ့္
အမွန္တရားအတြက္ ဆယ္ခါျပန္ ေသရဲတယ္ အေမ။
“ေရႊတိဂုံဘုရား အေ႔႐ွဘက္မုဒ္မွာ
သံဃာေသြးေျမ က်ခဲ့ရၿပီ” တဲ့
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနတဲ့ အသံ
ရင္ထဲမွာ တ၀ုန္း၀ုန္း လႈိင္းထန္သြားခဲ့၊
မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ကမာၻမေၾက သီခ်င္းဆိုၾက
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျပတ္ထြက္လုမတက္ ကိုက္ထားၾက
ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို ခြပ္ေဒါင္းအလံ အနီရဲရဲ စည္းၾက
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၾကလို႔
ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ သားတို႔ေသြးေတြနဲ႔မွ
ေျခေဆးခ်င္တဲ့ အဲဒီ စစ္ဘီလူးေတြကို
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ခြင့္လြတ္ရမလဲ အေမ၊
အေမ့ ေ႔႐ွမွာပဲ သစၥာဆိုပါရေစ
ေဟာဒီ မဟာပထ၀ီေျမ ရွိေနသေ႐ြ႕
စစ္အာဏာရွင္ ေခြးဘီးလူးေတြကို
ဘယ္ေတာ့မွ ကမာၻမေၾကဘူး။
အေမ့သား မ်ိဳးဆက္
ေရႊ၀ါေရာင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္းတို႔ရဲ႕
ေသြးေရာင္လႊမ္း သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ
တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ အေမ …
ဒါေပမယ့္
သားတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့
လမ္းမေပၚက ေသြးစက္ေတြ၊
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း တရားေတြ၊ ယမ္းေငြ႔ေ၀ေနတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ၊
ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သံေတ ြ၊ က်ည္ဆန္ရာ ဗရပြနဲ႔ အေလာင္းေတြ
ေခါင္းကိုေမာ့ ရင္ေကာ့ၿပီး ေ႔႐ွကို တလွမ္းျခင္း တက္လာေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ
ယုတ္ရင္႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြ၊
ဒါေတြဟာ ကမာၻတည္သေ႐ြ႕
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရတဲ့ ပုံရိပ္ေတြပါ အေမ။
ဒီမိုကေရစီ အတြက္
လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္
အမွန္တရား အတြက္
တန္းတူညီမွ်ရွိေရး အတြက္
“လူအျခင္းျခင္း ႏွိပ္စက္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ”
ေမတၱာသံ ေအးေအးေလး ရြတ္ဆိုလို႔
သားတို႔အေပၚ ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ နင္းထားတဲ့
စစ္ဖိနပ္ေတြကို တြန္းဖယ္ဖို႔
ေတာင္းဆိုခဲ့ ၾကတာေလ။
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြေပၚက
ဗုဒၶရဲ႕ သားေတာ္
ျမင့္ျမတ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက စလို႔
လမ္းမေတြေပၚဆင္း
ကတၱရာ အရည္ေပ်ာ္လုလု
ေနမင္းရဲ႕ အပူရွိန္ေအာက္က လမ္းေတြကို
ေျခဗလာေတြနဲ႔ နင္းလို႔၊
၂၅.၉.၂၀၀၇
ေရႊတိဂုံဘုရား ေျခေတာ္ရင္းက
စုေ၀းေနတဲ့ သံဃာထုေ႔႐ွ
“ေဟး” ကနဲဆို တခ်က္ၾကား
ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ေဒါင္းအလံ ငြားငြား စြင့္စြင့္
အဲ့ဒါ ေက်ာင္းသား
ျပည့္သူ႔အေရး ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးတဲ့
ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသား။
စာသင္ခန္းမေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔
ကိုယ့္ ၀ိဉာဥ္ကိုယ္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္
အ႐ြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔
ေသနတ္ေျပာင္း၀ေတြဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လွမ္း
ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းမငိုက္စတမ္း ခ်ီတက္ေနတာ
အေမ ခဏခဏ ဆုံးမေနရတဲ့
ေဟးေလး၀ါးလား အေမ့သားေတြ အေမ၊
ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား၊ ေပါ့ေပါ့သြားေပမယ့္
အမွန္တရားအတြက္ ဆယ္ခါျပန္ ေသရဲတယ္ အေမ။
“ေရႊတိဂုံဘုရား အေ႔႐ွဘက္မုဒ္မွာ
သံဃာေသြးေျမ က်ခဲ့ရၿပီ” တဲ့
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနတဲ့ အသံ
ရင္ထဲမွာ တ၀ုန္း၀ုန္း လႈိင္းထန္သြားခဲ့၊
မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ကမာၻမေၾက သီခ်င္းဆိုၾက
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ျပတ္ထြက္လုမတက္ ကိုက္ထားၾက
ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို ခြပ္ေဒါင္းအလံ အနီရဲရဲ စည္းၾက
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားၾကလို႔
ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ သားတို႔ေသြးေတြနဲ႔မွ
ေျခေဆးခ်င္တဲ့ အဲဒီ စစ္ဘီလူးေတြကို
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ခြင့္လြတ္ရမလဲ အေမ၊
အေမ့ ေ႔႐ွမွာပဲ သစၥာဆိုပါရေစ
ေဟာဒီ မဟာပထ၀ီေျမ ရွိေနသေ႐ြ႕
စစ္အာဏာရွင္ ေခြးဘီးလူးေတြကို
ဘယ္ေတာ့မွ ကမာၻမေၾကဘူး။
အေမ့သား မ်ိဳးဆက္
No comments:
Post a Comment